Μπορεί ένας πλαστός, μυθιστορηματικός ήρωας να θέλει να βρει
τον αληθινό εαυτό του;
Ο Φίλος του Πέδρο θέλει να βγει απ’ τα ρούχα του και να
ανασύρει τις αναμνήσεις έξω από τον εαυτό τους. Θέλει να δει
τι φωλιάζει στο βάθος τους. Αναζητάει μια τροπική αφήγηση
γεμάτη παραλλαγές, μακάμια και ποικίλματα ερμηνειών.
Γι’ αυτό και όλη η αφήγηση είναι μια σύνθεση μυθιστορηματικής
φόρμας, ποίησης, νουβέλας, μαρτυρίας και δοκίμιου. Με αθώο,
αφελή τρόπο.
Είναι μια ειρωνική ματιά της γραφής ενάντια στον εαυτό της.
Ένας ρυθμικός τρόπος μνήμης. Ένας χώρος παιχνιδιού.
