Θεωρώντας ότι η γνώση αποτελεί κοινωνική κατασκευή και στοιχείο πολιτισμού, η εκπαίδευση για τις φυσικές επιστήμες βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση να ανακόψει την αποξένωση από την άμεση κοινωνικοπολιτισμική πραγματικότητα, αλλά και να διατηρήσει τα στοιχεία εγγύτητας προς τα εννοιολογικά περιεχόμενα και την μεθοδολογία των φυσικών επιστημών όπως παραδοσιακά εμφανίζονται στο εκπαιδευτικό πλαίσιο.

Φαίνεται ότι, η νέα κουλτούρα που διαγράφεται προτείνει έναν μετασχηματισμό της επιστημονικής γνώσης για εκπαιδευτική χρήση, που προκύπτει από τη συνδιάλεξη αυτών των δύο γνωρισμάτων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι φυσικές επιστήμες ως διανοητική συνιστώσα του πολιτισμού αποζητούν τον συγκεκαλυμμένο τους ρόλο στις κοινωνικές, ηθικές, τεχνολογικές και καλλιτεχνικές προβολές της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Έτσι, η εκπαίδευση των μικρών παιδιών στις φυσικές επιστήμες σημασιοδοτείται σε σχέση με τη λειτουργία των παιδιών ως πολιτών, με την τεχνολογία ως κοινωνικό αγαθό, και συνδέεται με εξωσχολικά πεδία εφαρμογής όπως είναι η καθημερινή ζωή, το θέατρο ή οι εικαστικές τέχνες. Ο συγκεκριμένος συλλογικός τόμος περιέχει γενικότερα ζητήματα διδακτικής φυσικών επιστημών, διαδικασίες που αφορούν στη διερεύνηση και αξιοποίηση της παιδικής σκέψης, θέματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση και την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, και προτάσεις για εκπαιδευτικές δραστηριότητες και προγράμματα για έννοιες από τις φυσικές επιστήμες.