Από μικρό παιδί άκουγα τις γονικές συμβουλές:
«Πρόσεχε τις κακοτοπιές».
Αλλά μια ζωή μ’ άρεσαν οι πνευματικές κακοτοπιές.
Μ’ άρεσε σαν τον βεδουΐνο να ταξιδεύω στην έρημο,
όμως χωρίς να οδηγώ εγώ το καραβάνι.
Άφηνα πάντα το «καραβάνι» των βιβλίων να με οδηγεί.
Συχνά περιπλανήθηκα καὶ ταλαιπωρήθηκα.
Αλλά δεν μετάνοιωσα.
Πάτησα πάνω σε ιδέες που ήταν κινούμενη άμμος.
Όμως δεν βούλιαξα. Κρατήθηκα από κάποιο σχοινί που
πάντα με σώζει. Άλλοι κρατούν το σχοινί για να δέσουν
άλλους κι άλλοι για να πνιγούν.
Εγώ το κρατώ για να ελευθερώνομαι,
κι αν μπορώ να ελευθερώνω κι άλλους.
Τουλάχιστον για μένα τούτο το πνευματικό σχοινί
ήταν ένα σωσίβιο σχοινί.
Κι αυτό προσφέρω.

Οι ιδέες είναι σαν την άμμο. Εύθρυπτες αλλ’ αιώνιες. Λεπτές αλλά σταθερές σε ακινητοποιημένο σχήμα, που όμως διαρκώς κινείται και μετασχηματίζεται σε φαινομενικά συμπαγείς όγκους, οι οποίοι στο φύσημα κάποιου πνευματικού «σιμούν» καταρρέουν, εξαφανίζονται, αλλά όπως η άμμος πάντα υπάρχουν για να δώσουν το «υλικό» για το μετασχηματισμό άλλων ιδεολογικών αμμολόφων. Σ’ αυτή την άμμο των ιδεών ποτέ δεν κουράστηκα να περπατώ. Και παρόλο που είχα στα περισσότερα ταξίδια μου πολύ νερό, διαρκώς διψούσα και διαρκώς διψώ.