Το μυθιστόρημα «Οι τελευταίοι νομάδες» του Θανάση Mεντή είναι μια μπαλάντα για τον έρωτα και για τον άνθρωπο, που εστιάζεται σε εκείνον τον υπαρξιακό μηχανισμό που κατάφερε να εξασφαλίσει την επιβίωση ενός λαού που είναι από τους παλιότερους και λιγότερο γνωστούς, διασκορπισμένος σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων και πλέον στα πρόθυρα της εξαφάνισής του. Αυτός ο λαός είναι οι Βλάχοι. Πέρα από την ιστορία των Βλάχων, ο συγγραφέας ασχολείται με την ταυτότητά τους, με την εθνο-πολιτιστική υπόστασή τους, με τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις, τα τραγούδια, τη λαογραφία και κάθε τι που τους διακρίνει από τους υπόλοιπους πληθυσμούς. Μιλάει για μια ευλογημένη εθνότητα, αν και ιστορικά της επιφυλάχθηκε μια δραματική τύχη.
Μια ιστορία για τον Έρωτα και για τον Άνθρωπο που νικάει τον χώρο και τον χρόνο, που συνιστά ένα ταξίδι για τον αναγνώστη οποιασδήποτε χώρας και, ταυτόχρονα, μια τελευταία προσευχή για έναν υπό εξαφάνιση λαό. Μια έκκληση προς τα ευήκοα ώτα του σύγχρονου πολιτισμού, ώστε να μη χαθεί αυτός ο αρχαίος λαός, ιδιαίτερος, όμορφος, από τους πιο ζωντανούς των Βαλκανίων.
