Η μελέτη χαρτογραφεί και προσεγγίζει κριτικά το ευρύ φάσμα των αναπαραστάσεων του ομοερωτισμού στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, με έμφαση στις σειρές μυθοπλασίας. Στις σελίδες του βιβλίου καταγράφονται και σχολιάζονται, για πρώτη φορά συνολικά και εποπτικά, οι τηλεοπτικές εικόνες που εκφράζουν τη «σιωπή» και τον «υπαινιγμό», την ανοιχτή ομοερωτοφοβική παρουσίαση αλλά και τις τάσεις για μια μη μονοδιάστατη και παραχαραγμένη περιγραφή του βίου και της δράσης των ομοφυλοφίλων.

Ορισμένες αναπαραστάσεις προέρχονται από τις διασκευές για την τηλεόραση δημοφιλών λογοτεχνικών έργων όπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975) του Νίκου Καζαντζάκη, το Λεμονοδάσος (1978) του Κοσμά Πολίτη, Ακυβέρνητες πολιτείες (1985) και Η χαμένη άνοιξη (1995) του Στρατή Τσίρκα. Ανάλογα υψηλή τηλεθέαση γνωρίζουν οι μεταφορές θεατρικών έργων της γκέι δραματουργίας στην τηλεόραση (Το Θέατρο της Δευτέρας) αλλά και η προσέγγιση του βίου και του έργου ομοφυλόφιλων καλλιτεχνών. Σημαντικές αποδεικνύονται οι τηλεταινίες που σκηνοθετούν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Τάκης Σπετσιώτης, μεταγράφοντας στη μικρή οθόνη εικόνες από τον κόσμο του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Γιάννη Τσαρούχη. Από τη δεκαετία του '80 οι καταγραφές της ομοφυλοφιλίας γίνονται περισσότερο αποκαλυπτικές. Η ομοφυλοφιλία εκφράζει την παραβατικότητα και συνδέεται με άλλες μορφές του κοινωνικού περιθωρίου (Η κάθοδος, 1983· Τμήμα Ηθών, 1992· Το τρίτο στεφάνι, 1995). Οι στερεοτυπικές εικόνες των γκέι στα κωμικά σίριαλ γνωρίζουν μεγάλη ανταπόκριση σε σειρές υψηλής θεαματικότητας, ενώ η περιγραφή των ομοφυλοφίλων επηρεάζεται από τους κανόνες της κινηματογραφικής φάρσας και τη μακρά παράδοση της σκηνικής επιθεώρησης (Οι απαράδεκτοι, 1991· Δέκα μικροί Μήτσοι, 1992· Κάτω Παρτάλι, 2014). Η ρεαλιστική απεικόνιση του γκέι ζευγαριού σε κωμικές σειρές συνεχείας και δραματικές κομεντί επηρεάζεται από την ατμόσφαιρα και τους τρόπους των ομόθεμων δημοφιλών αμερικανικών σειρών (Υπέροχα πλάσματα, 2007· Πολυκατοικία, 2008· Εθνική Ελλάδος, 2015· Ηρωίδες, 2015).