Πρόλογος: ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΑΝΙΚΑΣ

Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μια ένδοξη καρριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας.
Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας. 
Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Nα κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ’ τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Ρόκερ. 
Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωϊκό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς.