Σε μια χώρα παράξενη και παραξενεμένη, που βιώνει ακόμη την κρίση άνευ καθαρής… κρίσης στο πετσί της, τα ποιήματα του Πάνου Ηλιόπουλου από την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Η Παράξενη Χώρα», μοιάζουν με Κιβωτό χαμένων ιδανικών, που ξεκίνησε τον απόπλου της διστακτικά, για να μεταφέρει τα επώδυνα μηνύματά της σε κάθε ενδιαφερόμενο παραλήπτη. Οι στίχοι του εμπερικλείουν μέσα τους λαϊκή σοφία και μια καθαρότητα που εξαγνίζει, λυτρώνει. Κουβαλούν μέσα τους στερεή και ατόφια όλη εκείνη τη μελαγχολία της Αριστεράς και των ανθρώπων της που γνώρισαν τη διάψευση της αλλαγής, βίωσαν την αυταπάτη της επανάστασης, παρασύρθηκαν από τη χίμαιρα του ανεκπλήρωτου, βυθίστηκαν στην έλλειψη νοήματος, κατακλύστηκαν από την αδυναμία του ηττημένου, μπέρδεψαν την αλήθεια με το ψέμα… Οι στίχοι του Ηλιόπουλου περιγράφουν μια ολόκληρη κοινωνική κατάσταση. Αυτή η μελαγχολία της προδοσίας των ιδεολογικών αρχών της Αριστεράς είναι ο πυλώνας, η κινητήριος δύναμη στη στιχουργική του Ηλιόπουλου. Ο οποίος, παρόλη την οδύνη, που εκπέμπει και εκφράζει μέσα στον ποιητικό του λόγο, δείχνει να πιστεύει ακράδαντα στο Όραμα, στο Όνειρο: «Απόψε θα πάω να περπατήσω στα όνειρα. /Θέλω να περάσω και από το λιμάνι. /Να ξανακούσω τους θρύλους των ανθρώπων, που δεν λένε ψέματα. /Μετά μπορεί να κάτσω στο γραφειάκι να τελειώσω το ποίημα που άφησα στη μέση…»