Το βιβλίο αναλύει τη δυναμική της θεωρίας των Πιθανών Κόσμων της μυθοπλασίας, με παραδείγματα από την ελληνική και διεθνή δραματουργία, τη λογοτεχνία ή τη φιλμογραφία. Τα πορίσματα της τροπικής λογικής ως προς τους Πιθανούς Κόσμους, τη διακοσμική ταυτότητα των ιστορικών προσώπων και τη μετάπτωσή τους σε μυθοπλαστικά, αλλά και τα πορίσματα της κβαντικής φυσικής για τα Παράλληλα Σύμπαντα και τα ποικίλα χρονικά παράδοξα διασταυρώνονται με τη σημειωτική θεωρία των μυθοπλαστικών Πιθανών Κόσμων σε μια απόπειρα ανάδειξης του διαλόγου μεταξύ ανθρωπιστικών και φυσικών επιστημών. 

Η «παράδοξη» δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη προσφέρεται ως το κατεξοχήν παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας των Πιθανών Κόσμων και των Υπο-κόσμων των δραματικών προσώπων ή των θεατών, προτείνοντας εναλλακτικά εργαλεία δραματουργικής ανάλυσης με στόχο την πληρέστερη κατανόηση ενός σύνθετου θεατρικού έργου.