Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση, θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα.

Το ΠΡΑΣΙΝΟ είναι το χρώμα που φοβάται κι ελπίζει. Έχει τους χάρτες των μακρινών τόπων, που είναι ακόμη αμέτρητοι – και σταθερά οι πιο όμορφοι της Γης. Έχει τα ταξίδια και τα όνειρα των εμπόρων, που ποτέ δεν κουράζονται. Το πράσινο έχει τις φωνές του Ιπποδρόμου, που μπορούν να ανεβάσουν κοινούς ανθρώπους στον θρόνο και να γκρεμίσουν αυτοκράτορες πραγματικούς. Έχει, όμως, και τις σιωπές των διαδρόμων: τις ίντριγκες του παλατιού, τις φθονερές ανάσες, τις ματιές της ζήλειας, που τίποτα και ποτέ δεν τη χορταίνει. Έχει τη μυρωδιά των παραμυθιών των ολοζώντανων, αυτών που όποιοι τα λένε ζούνε για πάντα – κι όποιοι τ’ ακούν… αυτοί ζούνε ακόμα περισσότερο. Το πράσινο χρώμα έχει τη μυρωδιά της ζωής.