Είμαι όσα έχω ξεχάσει
Μια αληθινή ιστορία
Κυκλοφορεί
ISBN: 978-618-03-2131-9
Μεταίχμιο, Αθήνα, 10/2019
1η έκδ. || Νέα
Γλώσσα: Ελληνική, Νέα
€ 16.60 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
14 x 21 εκ., 264 σελ.
Σύντομη περιγραφή
Ένα μυθιστόρημα που δεν βασίζεται στη μυθοπλασία, μια αληθινή ιστορία για το πώς ένα συναισθηματικό τραύμα, τόσο σε προσωπικό όσο και συλλογικό επίπεδο, μπορεί να επηρεάσει ολόκληρες γενιές και για το πώς η ιστορία εισβάλλει στις προσωπικές και οικογενειακές διαδρομές αλλάζοντάς τες για πάντα.
Περιγραφή

Όταν µιλάµε για τη ζωή του πατέρα µας, σε ποιο βαθµό µιλάµε για τη δική µας τη ζωή; Πάνω απ’ όλα, σε ποιο βαθµό µιλάµε για τη ζωή όλων των πατέρων του κόσµου, τη ζωή όλων των δυνητικών αναγνωστών µας; Δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση σε αυτό το ερώτηµα. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα είχε νόηµα η γραφή αυτού του βιβλίου αν ένιωθα πως αφορά µονάχα τον άνθρωπο που γνώρισα. Έχει νόηµα και λόγο ύπαρξης µονάχα αν έχω κατά νου σε κάθε σελίδα ότι αυτή θα είναι µια αφήγηση που θα αφορά τον κάθε άγνωστο, τον κάθε πατέρα και την κάθε µητέρα, τον κάθε γιο και την κάθε κόρη που δεν γνώρισα ποτέ.

Και αν τελικώς η µνήµη δεν είναι άλλο παρά διάσπαρτα νησιά µέσα σε µιαν απέραντη θάλασσα λήθης; Με άλλα λόγια, µήπως είµαστε όσα έχουµε ξεχάσει;
Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής αυτής της αληθινής ιστορίας περνά από το ένα νησί στο άλλο, αναζητώντας άλλοτε σαν αρχαιολόγος και άλλοτε σαν αστρονόµος που παρατηρεί το παρελθόν του σύµπαντος τον άνθρωπο που ήταν ο πατέρας του προτού γίνει πατέρας του, τη χώρα του προτού γίνει χώρα του.
Τι βρίσκει; Οικογενειακά θαµµένα µυστικά, φόνους, τραύµατα που ταξιδεύουν µέσα στον χρόνο, ανολοκλήρωτους έρωτες, εικόνες και λέξεις που στοιχειοθετούν µια ανώµαλη διαδροµή µέσα από την οποία ο αφηγητής προσπαθεί να βρει τις χαµένες συνδέσεις: µε τον εαυτό του, πρωτίστως όµως µε τους άλλους γύρω του.

Τις νύχτες που ξυπνάω ανήσυχος
και δεν µπορώ να ξανακοιµηθώ
–παρήλθαν προ πολλού οι χρόνοι
εκείνοι όπου ο ύπνος µου ήταν
µακρύς και αδιατάρακτος–
τους σκέφτοµαι όλους, σκέφτοµαι
ότι όπως κάποια αστέρια έπαψαν
πεθαίνοντας να αποτελούνται
από ύλη έτσι και οι νεκροί έχουν
πάψει να αποτελούνται από σάρκα,
αίµα, µυς, οστά κι ωστόσο η
απουσία τους, οριστική, καθολική,
αµετάκλητη, είναι συχνά µια
συγκαλυµµένη παρουσία.
Έχουν πάψει να βρίσκονται στο
σπίτι, στη δουλειά, στον πόλεµο,
στον αέρα
είναι απλωµένοι παντού,
σε όλους τους χρόνους
σαν σε µουσείο κέρινων
οµοιωµάτων
όλοι τους στέκονται γύρω µου
ακούνητοι, σιωπηροί, αυστηροί,
κατάχλωµοι και ανέκφραστοι
βλέπω κι εµένα ακίνητο ανάµεσά
τους
πόσο µικρός ήµουν, πόσο µικρός
είµαι ακόµα, πόσο µικρός θα
πεθάνω κι εγώ κάποτε – στο βάθος όσο ηλικιωµένος κι αν
πεθάνεις µικρός πεθαίνεις.

Βιβλιοκριτικές
Τα χρόνια του 21ου αιώνα, που διανύουμε, θεωρούνται πολύ δημιουργικά στον τομέα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, όχι μόνο στα έργα της ποίησης και της πεζογραφίας αλλά και στους επάλληλους κύκλους που τις πλαισιώνουν. Μιλώντας στην ουσία όχι μόνο για 24 χρόνια, αλλά για μια 35ετία, από το κομβικό 1989 έως σήμερα, μπορούμε να δούμε τη στάθμη της βιβλιοπαραγωγής αλλά και τους τρόπους με τους οποίους πολυπρισματικές προσεγγίσεις την αναλύουν και την «απαθανατίζουν». >>>
Στο τελευταίο μυθιστόρημα (;) του Ηλία Μαγκλίνη συναντιούνται δύο γραμμές της λογοτεχνίας που συντήκονται σε ένα ενιαίο όλο. Από τη μία, η αυτοβιογραφική αφήγηση που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα και βιογραφεί, άμεσα ή έμμεσα, το αφηγούμενο εγώ. Αυτό το είδος των προσωπικών αφηγήσεων άλλοτε κινείται στο ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, όπως έκανε πρόσφατα η Αγγέλα Καστρινάκη (Και βέβαια αλλάζει! – Αφήγημα για τη μεταπολίτευση, Κίχλη, 2014, και …Κάτι ν’ αλλάξει. >>>
Η ικανότητα της λογοτεχνίας να προσεγγίζει τα ιστορικά γεγονότα, και ενίοτε να επιχειρεί (με τον δικό της τρόπο) την ερμηνεία τους, την καθιστά συνοδοιπόρο της ιστορίας κατά μία απολύτως ιδιότυπη σχέση μαζί της. Κι αυτό γιατί δεν ενδιαφέρεται τόσο για τους πρωταγωνιστές κυρίαρχους των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών, αλλά μπορεί να δει κάτω από την επιφάνεια των επώνυμων αναφορών και να ανιχνεύσει τις προσωπικές ιστορίες, τη ζωή και συμμετοχή όσων θα παραμείνουν ανώνυμοι για τους πολλούς, ωστόσο πάντοτε θα είναι οι πλέον σημαντικοί για τους οικείους. >>>
Ο πεζογράφος Ηλίας Μαγκλίνης είναι ομολογουμένως ένας βιωματικός συγγραφέας. Άρα, δεν χρειάζεται να κατασκευάσει ιστορίες, να επινοήσει ήρωες, να θέσει την πλοκή και στη διαδικασία της φαντασίας, να εφεύρει καταστάσεις τόσο δραματικές όσο αυτές που περιγράφει, οι οποίες ως αληθινές, ως πραγματικές, ως ρεαλιστικές, κυριολεκτικώς αφοπλίζουν τον αναγνώστη, τον κρατούν δέσμιο μιας ανείπωτης τραγωδίας, η οποία εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του σχεδόν ολόγυμνη. >>>
Αν η Ιστορία αναζητά τους ηγέτες που διαχειρίζονται τα γεγονότα, η Λογοτεχνία ανιχνεύει τα άτομα που βιώνουν τα αποτελέσματα αυτών των γεγονότων. Στην εποχή μας, όπου η όποια πληροφορία μπορεί να φτάσει εύκολα στον καθένα μας, εκείνο που προέχει δεν είναι η συλλογή πολλών πληροφοριών, αλλά η αναζήτηση όσων πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων δεν έχουν ανιχνευθεί από τις μηχανές αναζήτησης. Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στην ανάγκη να επανατοποθετεί η ατομικότητα. >>>

Add: 2019-10-04 13:47:44 - Upd: 2025-03-05 16:15:39