«Το κείμενο είναι το φάντασμα του κόσμου. Η απομακρυσμένη του σκιά. Η ενσωμάτωση των λέξεών του. Η διάχυσή τους. Η διασπορά της ανωνυμίας τους. Μία αργή, εκστατική εξαΰλωση, που δουλεύει σε βάθος, φέρνοντας το φως, ένα αρρωστημένο και ανύσταχτο φως. Την ανονείρευτη μέρα. Γιατί οι λέξεις δεν αποδίδουν το όνειρο. Οι λέξεις αποδίδουν τη ζωή. Την αποδίδουνε στο θάνατό της. Στην ηχώ της. Μία ηχώ που κάνει το χώρο απροσπέλαστο και τον χρόνο έναν νεκρό χρόνο. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Αυτό ήταν πάντα. Το απροσπέλαστο. Η μοναξιά της αναμονής του. Μια μοναξιά που επιστρέφει τις λέξεις. Ένας αόρατος ιστός διασυνδέσεων, που μεγαλώνει, καταλαμβάνει το χώρο σου, γίνεται το θάμβος τώρα κι αυτού του δωματίου. Να τα γυμνά κλαδιά του! Κρατάνε αυτόν τον ιστό, τη διάρκειά του. Γιατί κι εδώ. Πού αλλού; Η διάρκεια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ένας ακίνητος, πυκνός χρόνος. Η ήττα του. Η ύστατη στιγμή της αλήθειας του.»

Βιογραφικό:

Ο Αποστόλης Αρτινός είναι συγγραφέας και επιμελητής εκθέσεων σύγχρονης τέχνης. Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1966. Το 1992 σπουδάζει στην Αθήνα δημοσιογραφία και επικοινωνία. Έχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες Καθημερινή, Ελευθεροτυπία και Αυγή δημοσιεύοντας κυρίως κριτικές βιβλίων.
Κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία του:
Βίος ιδεόληπτος (Σμίλη, 1998)
Τα γράμματα της Ντόρας (Σμίλη, 2011)
Η ετεροτοπία της καλύβας, (Σμίλη, 2014)
Το συμβάν Lacan, (Επέκεινα, 2014)
Στην άλλη όχθη της μέρας, (Bibliotheque, 2015)
Αγαπημένη μου Lyda, (Κριτική, 2017)
Η συγκίνηση του Ναζισμού, (Επέκεινα, 2019)
Έχει επιμεληθεί επίσης τον συλλογικό τόμο Η ελάχιστη δομή, (Κριτική, 2014).
Κείμενά του δημοσιεύει και στο προσωπικό του ιστολόγιο Λεξήματα:
www.leximata.blogspot.gr