Στο έβδομο τεύχος-τομίδιο του ενδεκάτομου συνολικά έργου του «10 και μία δεκαετίες πολιτικών διαιρέσεων: Οι διαιρετικές τομές στην Ελλάδα την περίοδο 1910-2017», ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος «ακτινοσκοπεί» τη πορεία και τις εσωτερικές αντιφάσεις της δικτατορίας, αναδεικνύοντας πως οι εσωτερικές διαιρέσεις του στρατιωτικού καθεστώτος ήταν πολύ μεγαλύτερες από ό,τι γενικώς πιστεύεται.

Η προηγηθείσα της δικτατορίας περίοδος, ειδικά η διετία 1965-1967, είχε οδηγήσει σε μια πρωτοφανή, για τη μετεμφυλιακή πολιτική ζωή, κοινωνική απονομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα μας. Ως αποτέλεσμα, η στρατιωτική εκτροπή αρχικά συνάντησε τουλάχιστον την ανοχή μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής.

Οι φορείς της ένστολης εθνικοφροσύνης ήρθαν ως άμυνα του έθνους απέναντι στην υποτιθέμενη εθνική ανευθυνότητα των πολιτικών. Έπεσαν εν μέσω εθνικής συμφοράς. Κατέλαβαν την εξουσία ως αντίδραση στις διασπαστικές της εθνικής ενότητας τάσεις που καταλόγιζαν στην κομματοκρατία.

Θέλησαν να αντιδράσουν στις υπερβολές μιας δημοκρατίας, την οποία θεωρούσαν υπέρμετρα επιτρεπτική. Οδήγησαν σε μια Μεταπολίτευση, που θα μπορούσε να θεωρηθεί «ελευθεριάζουσα» και τις συνέπειες των υπερβολών της οποίας πληρώνει σήμερα η χώρα.

 Το «καθεστώς της ένστολης εθνικοφροσύνης» διαπερνιόταν από πλήθος εσωτερικών εντάσεων,  αποκλινουσών βλέψεων για τη φύση, την επιθυμητή πορεία και τις στοχεύσεις του, ενώ υπήρχαν μεταξύ των πρωταγωνιστών του διαφορετικές αντιλήψεις τόσο για το βαθμό αποδεκτής και λυσιτελούς αγριότητας/επιείκειας όσο και για τη στάση του προς προϋφιστάμενους θεσμούς και παράγοντες, με τους όποιους η θεσμοθετημένη στρατοκρατορία όφειλε να συνυπάρξει.

Παράλληλα, αναδεικνύονται και οι προσωπικές αντιδικίες, οι ανταγωνισμοί, οι ανθρώπινες μικρότητες, αλλά και το συντεχνιακό υπόστρωμα διαιρέσεων που κάποια στιγμή διαπέρασαν εσωτερικά το καθεστώς, σφραγίζοντάς το και καθορίζοντας την πορεία του.