«Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει ανεμοθύελλες!» συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου κουνώντας αυστηρά και διδακτικά το κοκαλιάρικο, ροζιασμένο της δάχτυλο.

Και μα την πίστη μου, στα χρόνια που πέρασαν, η παροιμία της πολλές φορές επαληθεύτηκε κι έπιασε τόπο. Είναι αλήθεια ότι έκανα τόσο επιπόλαιες και λαθεμένες επιλογές, περισσότερες ακόμα και απ’ όσες μια σύγχρονη κυβέρνηση μια ολόκληρη τετραετία. Και σίγουρα, αν ζούσε σήμερα, θα ένιωθε απόλυτα δικαιωμένη, μια και τις πλήρωσα ακριβά κι εξακολουθώ να τις πληρώνω. Δίχως όμως να διδαχτώ από τα παθήματά μου και να βάλω, αυτό που λένε, μυαλό.

Η πρώτη χοντρή πατάτα που έκανα ήταν που πριν πάρω φόρα κουτουλώντας το πράμα της μάνας μου για να βρω την έξοδο και να ξεμπουκάρω στον έξω κόσμο, δεν κρυφοκοίταξα πρώτα να δω αν μ’ αρέσει. Αν μου κάνει κέφι βρε αδερφέ!

Βγήκα φουριόζος και ανέμελος ο δικός σου, λες και μ’ έσπρωχνε η ανάγκη, λες και είχα επείγον ραντεβού με τον Πλανητάρχη ή θα ’χανα τις εκπτώσεις τ’ Αυγούστου.

Όταν χρόνια μετά, που απέκτησα κρίση και προσωπικότητα, συνειδητοποίησα το φοβερό μου λάθος, ήμουν πια αρκετά μεγάλος και ογκώδης και δεν χώραγα, όσο και αν το επιθυμούσα, να επιστρέψω εκεί από όπου βγήκα.

Έτσι το πήρα απόφαση κι έκανα την ανάγκη φιλοτιμία, που λένε, και είπα να μείνω εδώ και να κάτσω να το παλέψω. Να προσπαθήσω να τον φτιάξω κάπως καλύτερο, ώστε να γίνει σχετικά υποφερτός και βιώσιμος…