Ποια είναι η καλύτερη κρυψώνα για χρήματα; Τι σημαίνει «kell pisilni» στα ουγγαρέζικα; Τι θα συμβεί αν ξανασυναντήσεις τον πρώτο σου έρωτα ή το φάντασμα του αγαπημένου σου ξάδερφου; Γιατί χαμογελάει η αυτοκράτειρα Θεοδώρα; Αν ένας γεωργός χρωστάει στην Αγροτική Τράπεζα 1.800 δραχμές και πληρώσει τα δύο πέμπτα του χρέους του, πόσα χρήματα χρωστάει ακόμα; Τελικά, μπορείς να ζήσεις σύμφωνα με τους κανόνες του μπαρόκ;

Μπαρόκ σημαίνει να ζεις αποφασιστικά, να ζεις δραματικά, να τεντώνεσαι στα ξέστρωτα σεντόνια. Μπαρόκ σημαίνει να γίνεις ο Δαβίδ του Μπερνίνι τη στιγμή που ρίχνει την πέτρα. Μπαρόκ σημαίνει να τραγουδάς μόνος σου πάνω στο ηλίθιο basso continuo. Τραγούδα, λοιπόν. Τώρα.

Το νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου είναι ένα αναπάντεχο μυθιστόρημα «ανηλικίωσης», μια περιπετειώδης αναζήτηση του εαυτού και των αντανακλάσεών του. Η ηρωίδα της μικραίνει αντί να μεγαλώνει, και μαζί της στενεύει ο τόπος. Η Ελλάδα ονειρεύεται την Ευρώπη, οι συνταγματάρχες επιστρέφουν, και το κορίτσι μπουσουλάει σ’ ένα κτήμα που δεν δόθηκε ακόμα για αντιπαροχή. Τι θα γίνει μετά; Κι αν το σασπένς δεν βρίσκεται στο τέλος, αλλά στην αρχή των πραγμάτων;

«Η Αμάντα  Μιχαλοπούλου γράφει ένα μυθιστόρημα "επινόησης εαυτού", πράγμα που τη φέρνει αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή των λογοτεχνικών αναζητήσεων. Αλλά κι αυτό δεν θα είχε καμία σημασία αν το μυθιστόρημα δεν ήταν τόσο καλό, αν δεν έφτανες ως την τελευταία σελίδα του με ένα αίσθημα απόλαυσης. Ας το πω: μπαρόκ αναγνωστική απόλαυση».

Νίκος Μπακουνάκης, Το Βήμα

«Σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία της Μιχαλοπούλου αλλά και των τελευταίων αρκετών ετών».

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα

«Μυθιστόρημα που κλέβει την αληθινή ζωή και συνάμα αυτοβιογραφία που αυτοϋπονομεύεται διαρκώς […] Η ζωή σε rewind, το βίωμα ως μυθοπλασία, ο μύθος ως ανάμνηση»

Ηλίας Μαγκλίνης, Η Καθημερινή

«Η αντίστροφη κίνηση στον χρόνο αποκαλύπτει μια θετική στάση, φανερώνει μια συμφιλίωση, υποδηλώνει μια συγκινητική κατάφαση απέναντι στη ζωή. Διότι είναι η μέθοδος με την οποία οδεύουμε απ’ τη μελαγχολία της απώλειας στο θάμβος της προσδοκίας· είναι ο τρόπος που οδηγούμαστε στις μέρες που ωσάν μικροί θεοί ανασηκωνόμαστε, γινόμαστε άνθρωποι που αρχίζουν να περπατούν και να μιλούν».

Ελισάβετ Κοτζιά, Η Καθημερινή

«Η Αμάντα Μιχαλοπούλου μεταμορφώνεται στον Μπέντζαμιν Μπάτον, μικραίνοντας αντί να μεγαλώνει όσο προχωρούν οι σελίδες του “Μπαρόκ", που πάντως προσδιορίζεται ως μυθιστόρημα – και ως τέτοιο διαβάζεται, καθώς ο αναγνώστης αφήνεται στο κείμενο αδιαφορώντας για τα όρια της μυθοπλασίας».

Άθως Δημουλάς, Η Καθημερινή

«Ένα μυθιστόρημα γεμάτο συμβολισμούς και παράδοξα. Μικρές ιστορίες που αποτελούν στιγμιότυπα ζωής, γεμάτα έντονα συναισθήματα, αντιφάσεις, αντιθέσεις φωτός και σκιάς, και τα οποία σε προκαλούν να τα αποκρυπτογραφήσεις, να βρεις τους συσχετισμούς, να επαναπροσδιορίσεις αξίες και στάσεις».

Κέλλη Κρητικού, Athens Voice

«Δεν είναι ακριβώς μια ματιά στην “κουζίνα" του συγγραφέα, αλλά μια πανοραμική θέα του ίδιου του δημιουργού».

Διονύσης Μαρίνος, Bookpress