Η εμβληματική αυτή νουβέλα αφηγείται την αξέχαστη ιστορία του Εγκόρουσκα, ενός εννιάχρονου αγοριού που φεύγει από το σπίτι του προκειμένου να σπουδάσει. Η μητέρα του, που θέλει να τον γράψει στο γυμνάσιο, αποφασίζει να τον στείλει σε μια φίλη της. Όμως ο προορισμός είναι μακρινός και, για να φτάσει εκεί ο μικρός με το ηλιοκαμένο πρόσωπο και τα κλαμένα μάτια, θα πρέπει πρώτα να διασχίσει την απέραντη στέπα, την απλόχωρη καρδιά της ρωσικής υπαίθρου, γεμάτη πολύχρωμες ομορφιές και απρόβλεπτους κινδύνους. Σε τούτη την πορεία, που μοιάζει με πρώτη ενηλικίωση, τον συνοδεύουν ο έμπορος θείος του και ένας ιερέας, οι οποίοι τον εμπιστεύονται αργότερα σ’ ένα καραβάνι που βρίσκουν στο δρόμο τους. Ο Εγκόρουσκα παρατηρεί την αδάμαστη φύση, ακούει τις παράξενες κουβέντες των απλών χωρικών και σιγά σιγά παραδίνεται σ’ έναν γλυκόπικρο ρεμβασμό που διαπερνά την πραγματικότητα και ξανοίγεται στις αχανείς εκτάσεις της φαντασίας. Ό,τι αρχίζει ως ένα συνηθισμένο ταξίδι σε μια αρχέτυπη ενδοχώρα, μετουσιώνεται από τον Αντόν Τσέχοφ σε μια πνευματική περιπέτεια με ορίζοντα την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Ένας συγκλονιστικός ύμνος στο γίγνεσθαι και στο παρέρχεσθαι, ένα πεζογραφικό ποίημα.

«Αυτό που βλέπουμε, σε όλες τις ιστορίες του Αντόν Τσέχοφ, είναι έναν άνθρωπο που σκοντάφτει, ο οποίος όμως σκοντάφτει επειδή έχει υψώσει το βλέμμα του στ’ αστέρια».  

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΝΑΜΠΟΚΟΦ