Ο κύριος Μάτσι, ιδιοκτήτης μιας μικρής αυτοκρατορίας στην Αργεντινή, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση της επιτυχίας και της αλαζονείας. Έκανε περιουσία στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας και απέκτησε τη δύναμή του κατά την περίοδο των δύο πρώτων δημοκρατικών κυβερνήσεων, έχοντας παντρευτεί την κόρη ενός ισχυρού γαιοκτήμονα. Αυτό ωστόσο καθόλου δεν τον εμποδίζει να τραβιέται με όμορφες γυναίκες που υποκύπτουν στα καπρίτσια του. Έχει μια Μπε-Εμ-Βε, μια συλλογή από τριακόσιες γραβάτες και δέκα εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα. Η κοκαΐνη και το «μπλε χαπάκι» τού επιτρέπουν όχι μόνο να ξεφεύγει από τη γκρίνια της γυναίκας του αλλά και από τις αδυναμίες των παρορμητικών παιδιών του. Κυρίως όμως τον βοηθούν να ξεχνά τους πολυάριθμους εχθρούς του, που για εκείνον δεν είναι παρά έντομα τα οποία «από μακριά μοιάζουν με μύγες». Ώσπου μια μέρα, στο πορτμπαγκάζ του πολυτελούς αυτοκινήτου του ανακαλύπτει ένα πτώμα, δεμένο μ’ εκείνες τις χειροπέδες με το ροζ γουνάκι που χρησιμοποιεί στις ερωμένες του. Και τότε αρχίζει μια άλλη ιστορία. Με τούτο το πρωτότυπο, εκρηκτικό μυθιστόρημα ο Κίκε Φεράρι ρίχνει ένα φοβερό κροσέ στα σαγόνια των αναγνωστών. 

«Το Από μακριά μοιάζουν με μύγες είναι ένα εξαιρετικά συμπαγές έργο, που ρέει τέλεια. Και επιπλέον είναι γραμμένο με την ιδέα ότι το νουάρ μυθιστόρημα είναι η νέα κοινωνική λογοτεχνία της εποχής μας». 

ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ II 

«Ο Κίκε Φεράρι είναι τόσο αληθινός, που μοιάζει με ψέμα. Τόσο ειλικρινής, που μοιάζει με φάρσα. Γράφει αλλάζοντας συνεχώς θέση, με γρήγορα πόδια και τρομερή γροθιά». 

ΚΑΡΛΟΣ ΘΑΝΟΝ 

«Ο Κίκε Φεράρι είναι ένας τύπος που κουβαλά τις ιδέες του μέσα κι έξω. Δεν τις κρύβει. Δεν τις τσιγκουνεύεται. Ποτέ δεν τις αρνείται. Αντιθέτως, τις κάνει τατουάζ στο δέρμα του για να μην προδοθεί από κάποια παράληψη. Το βιβλίο του διαθέτει μια πρωτόγνωρη δύναμη». 

ΚΑΡΛΟΣ ΣΑΛΕΜ 

«Βραβευμένος συγγραφέας τα πρωινά, καθαριστής του μετρό τις νύχτες. Ένας εργάτης της λογοτεχνίας που κάθε τόσο βάζει άλλη στολή, αυτή του επιτυχημένου μυθιστοριογράφου». 

El País 

«Η λογοτεχνική αποκάλυψη της Αργεντινής». 

The Wall Street Journal