Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους γράφει ότι «Ουδέποτε ίσως το αξίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχου ανεδείχθη λαμπρότερον ή επί Κυρίλλου Α΄ του Λουκάρεως, επί δώδεκα περίπου έτη εκ διαλειμμάτων Πατριαρχήσαντος».

Και βεβαίως έχει απόλυτο δίκιο, διότι ο Κύριλλος Α΄ Λούκαρις καθόλη τη ζωή του αγωνίσθηκε αδιάκοπα για την ακεραιότητα και διασφάλιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, παρά το ότι έζησε σε μια ζοφερή περίοδο και βρέθηκε στο επίκεντρο της διαμάχης Παπισμού και Μεταρρύθμισης, με αποτέλεσμα να συκοφαντηθεί και από τις δύο πλευρές.

Ο Κύριλλος ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1601-1620), σε ηλικία μόλις 30 ετών, αναδιοργάνωσε το Πατριαρχείο και εργάστηκε για τη διαχριστιανική προσέγγιση, με στόχο την ομαλοποίηση των σχέσεων των άλλων Εκκλησιών με τα Πατριαρχεία της Ανατολής. «Στην ποιμαντική διακονία και τους αγώνες υπέρ του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οφείλεται η διάσωσή Της σε μια κρίσιμη για την υπόστασή Της εποχή και η ύπαρξη ακόμη και σήμερα ορθοδόξων λαών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη».

Δικαίως, λοιπόν, το παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ήδη από τον Οκτώβριο του έτους 2009, κατέταξε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και κατόπιν Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λούκαρι εις τας αγιολογικάς δέλτους αυτής.