Πρόκειται για το όγδοο ποιητικό της βιβλίο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου που περιλαμβάνει σαράντα οκτώ ποιήματα με κεντρικό θεματικό άξονα τη νύχτα με τις πολλές φωνές της, με την κυριολεκτική αλλά και μεταφορική σημασία της. Τα γράμματα του αλφαβήτου, σαν άλλες ψηφίδες εννοιών και αισθήσεων, προσδιορίζουν την κάθε νύχτα.
Απαριθμώ, δίκην εισαγωγής, ορισμένες δημιουργικές συνάψεις εμβριθούς λόγου: «Βρεγμένες από τη θάλασσα / Φωνές παιδιών / Σε μιαν αυλή που άνοιξε / Για μια στιγμή / Το πορτάκι στην ευτυχία / Κι ύστερα πάλι απέμεινε / Ο φράχτης, το σπίτι παντού / Κλειστό / Αφήνοντας απ’ έξω / Ολοένα και πιο δυνατό / Τον βαθύ παφλασμό της νύχτας [...] Σιωπή. Μες στου απέραντου μουσείου τη νύχτα / […] Ώσπου ξαφνικά· σαν ν’ ανοίγουν οι προθήκες οι γυάλινες· / και κατρακυλούν / χάντρες που έφεραν την αφή των χεριών / Ίσαμε εδώ / […] Στραμμένο στο φως // Και όμως. >>>
Το ψηφιδωτό της νύχτας της Ιουλίτας Ηλιοπούλου είναι ένας έναστρος ουρανός που μπορείς να διαβάσεις στα αστέρια του τη μοίρα του κόσμου, ό,τι η μυθολογία αποθήκευσε εκεί, πάνω, ό,τι η φαντασία έπλασε, ό,τι η ελπίδα θέλησε να δει να συνεχίζεται, ό,τι άρχισε εδώ στη γη, κάτω. Παράλληλα, η Νύχτα από μόνη της μας οδηγεί και στο περίφημο γλυπτό του Μιχαήλ Αγγέλου. Νύχτα μεγάλη σαν Σιωπή.
{loadmodule mod_artspr-article-banner} {loadposition artspr-article-banner}
Η Νύχτα, και μόνο με την αναφορά της, γεννά πληθώρα συναισθημάτων. >>>
Ίσως η αρχική σελίδα να τα ομολογεί όλα παραδίδοντας μια οιονεί περίληψη της συλλογής. Ένα νησί, ένας κήπος, ένα σπίτι τώρα κλειστό –η ευτυχία πια έχει τελειώσει– και η νύχτα που έρχεται και παφλάζει σαν θάλασσα βαθιά. Την αίσθηση ενός ήπιου κυματισμού δίνει και ολόκληρη η ποίηση της Ιουλίτας Ηλιοπούλου. Και οι στίχοι της κλεισμένοι μέσα σε μια άχνα, σαν από τζάμι. Το γυαλί διάφανο κι όμως η ορατότητα μικρή. >>>
