Θυμάμαι, στα χρόνια των πρώτων Μνημονίων, κάποια παιδιά, νεοπροσήλυτοι του ΣΥΡΙΖΑ, που ζούσαν στην παραζάλη του ενθουσιασμού τους για την επερχόμενη νίκη τους, με πόσο τυφλό πάθος επιτίθεντο κατά των αρθρογράφων, οι οποίοι επισήμαιναν τις αυταπάτες της, τότε, «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και οι οποίοι επέσειαν τον ορατό κίνδυνο να «πάνε στράφι» οι αιματηρές θυσίες που είχε υποστεί, ήδη, ο λαός.

Τότε καμιά φωνή της λογικής δεν μπορούσε να διαπεράσει τα τείχη του κομματικού φανατισμού τους και να φτάσει στα αυτιά τους.
Φοβάμαι ότι πολλά από εκείνα τα παιδιά που ονειρεύονταν, τότε, έναν δικαιότερο και καλύτερο κόσμο - στα οποία κανείς δεν δίδαξε να εκφράζουν όσα ονειρεύονταν με σεβασμό στην άποψη του άλλου - σήμερα γλείφουν τις πληγές τους μέσα στο πιο βαθύ λαγούμι της απογοήτευσής τους. Και, ίσως, κάποια από αυτά έχουν, ήδη, αναζητήσει την πραγματοποίηση των ονείρων τους, ως μετανάστες, σε ξένη χώρα.
Πώς θα πορευτούν, από εδώ και πέρα, αυτά τα παιδιά μέσα στα ιδεολογικά τους αποκαΐδια; Σε ποια μονοπάτια θα τους οδηγήσει η κατάρρευση της παλιάς τους πίστης;

Όπου κι αν βρίσκονται, θα συνεχίσω την προσπάθεια να μιλήσω μαζί τους. Πιστεύω πως τώρα τα αυτιά τους θα είναι περισσότερο ανοιχτά από το… στόμα τους. Θέλω να τους πω να μην πάψουν να ονειρεύονται. Τώρα, όμως, μετά το τραγικό τέλος του παραμυθιού, όπου τελικά ο λύκος έφαγε την άμυαλη Κοκκινοσκουφίτσα, πρέπει να μάθουν πως είναι ασφαλέστερο να ονειρεύονται εμπνεόμενοι όχι από τα παραμύθια αλλά από την Ιστορία.

Να έχεις ως οδηγό σου το παράγγελμα των Λατίνων «sapere aude». Να τολμάς , για να γνωρίσεις την αλήθεια, να ερευνάς. Και να ξέρεις ότι δεν υπάρχουν απόλυτες ούτε και ακλόνητες αλήθειες. Όσο ο κόσμος αλλάζει, αλλάζουν και οι αλήθειες. Γι΄ αυτό και δεν σταματά ποτέ ο αγώνας και η αγωνία του σκεπτόμενου ανθρώπου να αποκτά τη σύγχρονη γνώση που θα τον βοηθά να κατανοεί την πορεία του κόσμου, να επικοινωνεί μαζί του, να συγχρονίζεται και να συναγωνίζεται, και με άλλους μαζί, για την πραγμάτωση μιας ανθρωπινότερης κοινωνίας.