Η ανάγκη να εμβαθύνω στο είδος της πεζογραφίας που υπηρετεί η νέα συλλογή διηγημάτων της Αλεξάνδρας Μυλωνά Πώς τα πας με την απώλεια; (φίλης από το Λύκειο της Σχολής Αναβρύτων την οποία είχα χάσει και ξανα-ανακάλυψα πρόσφατα με τις ιδιότητες της πεζογράφου, της ηθοποιού, της δραματουργού, της διδάσκουσας θέατρο και της ποιήτριας), με κάνει να ανατρέξω, ως πρόσφορο έδαφος, στην πολύ γνωστή συζήτηση δύο επιφανών εκπροσώπων της Γενιάς του ’30: στον Διάλογο για την ποίηση που γίνεται (μέσω δημοσιεύσεων σε περιοδικά) μεταξύ του καθηγητή φιλοσοφίας Κωνσταντίνου Τσάτσου και του ποιητή Γιώργου Σεφέρη. >>>
Αφήνω χαραμάδες στον χρόνο,γυρνώ πίσω.Βρίσκω αυτά που ξέχασακι άλλα που δεν έγιναν.Φτιάχνω ιστορίεςεκεί που οι ψυχές συναντιούνται.
Η Αλεξάνδρα Μυλωνά προλογίζει με αυτές τις φράσεις τη συλλογή διηγημάτων της και ταυτόχρονα δίνει και έναν από τους καλύτερους ορισμούς της γραφής. Η νοσταλγία και η αναπόληση, η μυθοπλασία και, βέβαια, η κατάθεση της ψυχής του συγγραφέα που προσπαθεί να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη περιγράφουν με μεγάλη ακρίβεια την περιπέτεια της γραφής. >>>
