Ο Σωτήρης Μουσούρης (United Nations Αssistant Secretary General) πήρε εντολή –αλλά όχι οδηγίες– από τον Γενικό Γραμματέα στα μέσα του 1992 να αναλάβει στο Αφγανιστάν τον συντονισμό ανθρωπιστικής βοήθειας και να αντιμετωπίσει πολιτικά τον εμφύλιο μεταξύ των μουτζαχεντίν που είχε εκραγεί ύστερα από την παραίτηση του κομμουνιστού προέδρου Νατζιμπούλλα.

Yπηρέτησε στην περιοχή 30 μήνες. Παρά την μείωση των λειτουργικών δαπανών κατά το ήμισυ που επέβαλε, διατηρήθηκε το ύψος και η διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας εν μέσω τεράστιων εμποδίων και κινδύνων –επιδημιών, λιμών, απωλειών κυρίως αμάχων από βομβαρδισμούς, νάρκες και συρράξεις– αναπτύσσοντας συγχρόνως παραγωγικούς διαύλους με τους εμπολέμους.

Ανακωχές που κατόρθωνε να εξασφαλίσει επέτρεπαν στα στελέχη του ΟΗΕ να επιτυγχάνουν την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων Αφγανών και την στοιχειώδη ανασύσταση υποδομών.

Εντούτοις, μέχρι το τέλος του 1993 ισχνό υπήρξε το διεθνές ενδιαφέρον και η αντίδραση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Και όταν, σε συνεργασία με την Ειδική Αποστολή, ο Μουσούρης προώθησε διάλογο μεταξύ Αφγανών εμπολέμων και ουδετέρων διαφόρων προελεύσεων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ειρηνική αφγανική δημοκρατική λύση, ξαφνικά εμφανίστηκαν οι Ταλιμπάν που ανέτρεψαν τις ειρηνευτικές διαδικασίες και μαζί με την «τάξη και ηθική» επέβαλαν την σκληρή μορφή της σαρία.

Καθώς είχε ενδείξεις ότι οι Ταλιμπάν ήταν δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν με αμερικανική στήριξη με σκοπό να εξυπηρετήσουν οικονομικά αμερικανικά και γεωστρατηγικά πακιστανικά συμφέροντα και βλέποντας τον ρόλο του ΟΗΕ να υπονομεύεται και τις περαιτέρω προσπάθειές του να έχουν καταστεί μάταιες, αποφάσισε να παραιτηθεί. Η συνέχεια είναι γνωστή.