Στη νουβέλα με τον τίτλο Θηρίο ή Θεός, η Δημητριάδου διαπραγματεύεται τα υπαρξιακά και αναπάντητα ερωτήματα που έθετε και στα προηγούμενα έργα της (Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή, Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, Ο βιωμένος χρόνος, Λέξεις απόκρημνες, Δήμιου και δημιουργού 36 αγχόνες επί χάρτου, Ο ποιητής διάγει εσώκλειστος, κ.α), εδώ με λόγο περισσότερο αναλυτικό και σε κάποια σημεία αμιγώς δοκιμιακό. «Πώς γίνεται ό,τι έχω χάσει, πάλι μέσα μου να είναι, πάλι να το νιώθω σαν το πιο «δικό μου», μια απώλεια κερδισμένη; […] Κάποτε ήθελα να είμαι ολόκληρος μέσα στον κόσμο […]. >>>
από μοναχικό αγκίστρικρεμάστηκε η ζωήπότε παλεύει ν’ απαγκιστρωθείπότε ηρεμεί και περιμένει
Πότε άραγε τυγχάνει του ευ (ευ+τυγχάνω); Όταν «παλεύει ν’ απαγκιστρωθεί» ή όταν αγκιστρωμένη «ηρεμεί και περιμένει»; Μήπως υπάρχει (ψευδ-)αίσθηση ευτυχίας ανάμεσα στα «πότε» της αέναης επανάληψης; Οι θεωρίες του Καντ, του Νίτσε, του Καμί και πρώτα από όλα του Αριστοτέλη, του Επίκουρου και του Επίκτητου σχετικά ... >>>
Η συλλογή Ο ευτυχισμένος Σίσυφος αποτελεί το όγδοο κατά σειρά λογοτεχνικό πόνημα της Διώνης Δημητριάδου. Πρόκειται για τριάντα πέντε ποιήματα χωρισμένα σε πέντε ενότητες, με τους αντίστοιχους τίτλους («Το παραμύθι στη σπηλιά», «Μια φωτογραφία», «Ζηλόφθονος και μίζερος ένας μικρός σκορπιός», «Σε ξύλινα πατώματα και στα θαμπά τα τζάμια», «Με μιαν ανάσα») να συγκροτούν ταυτόχρονα και την πρώτη πρόταση (πάλι εν είδει τίτλου) στα ισόποσα πεζά που τις εγκαινιάζουν. >>>
