Από το  πρώτο – δεύτερο κείμενο της Χρύσας Στεφάτου που έφτασε σε εμένα ένιωσα πως αυτό που έχει να πει είναι πυκνό, καθαρό ταυτόχρονα και ολόκληρο.

Στον λόγο της Χρύσας  βρήκα αιτίες  και κίνητρα, βρήκα αφορμές για να πάω τις σημασίες πιο κάτω. Η περιεκτικότητα κάθε μιας από τις μεστές φράσεις που συνθέτουν έναν μικρούτσικο αλλά ολόκληρο ποιητικό κόσμο μέσα σε κάθε της ποίημα με αφορά πιο πολύ από το ειδικό βάρος. Ο λόγος της έχει την συνέπεια εκείνου του ανθρώπου που όσο αιρετικά κι αν έχει ζήσει, σεβάστηκε τη ζωή του, αγάπησε και αγαπήθηκε, στάθηκε ψηλά στα δύσκολα κι όταν γονάτισε, μάτωσε και μετά επούλωσε ήσυχα τις πληγές του. Δεν κομπορρημονεί και δεν καμώνεται. Δεν πελαγοδρομεί και δεν παρασύρεται. Μετράει.

Πρώτα από όλα μετράει τη σχέση της με τον αναγνώστη. Η  Χρύσα είναι μια αληθινή συγ-γραφέας, γιατί γράφει μαζί με τον αναγνώστη της, τον λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν της, επείγεται να τον συγκινήσει, να τον δεσμεύσει στα γραπτά της, να τον εκφράσει. Για μένα αυτό το ήθος την βάζει στην πρώτη γραμμή. Δεν ξέρω αν αύριο συνεχίσει να γράφει ποίηση ή στραφεί σε είδη και φόρμες που την αφορούν νομίζω εξ ίσου. Ξέρω μόνο πως η συναίσθηση της οικονομίας μαζί με την ξεκάθαρη πρόθεση να μην αφήσει κανέναν έξω από τον λόγο της, να κρατήσει έτσι ανοιχτές αυτές τις πόρτες ώστε να μην χαθεί ο λόγος που το κάνει, αλλά να αναδειχτεί σε πράξη υψηλού ήθους, μας τιμά σαν αναγνώστες.

Θράσος Καμινάκης

Σκηνοθέτης 
Ιδρυτής του Μικρού Πολυτεχνείου