Τα λόγια που ψελλίζουμε, τα λόγια που τραυλίζουμε δεν είναι για περισπασμό, διασκέδαση και διασκεδασμό αλλά για ν᾿ ανθίσει η ζωή. Ένα φως λάμπει μέσα μου και μ᾿ οδηγεί. Σαν να ᾿πεσα σε σκοτεινή πηγή. Που θα είμαι όταν έρθει ο χειμώνας, όταν έρθει η άνοιξη; Ένας ίππος λευκός θα με φέρει στα βάθη της κρυστάλλινης θάλασσας. Τίποτα δεν ειπώθηκε ακόμα. Είναι μακρύς, πολύ μακρύς ο δρόμος μέχρι τα λόγια να είναι λόγια αληθινά και ανεξάντλητα, να είναι το άλας της ζωής. Όσο ζω θα ζητώ ολοένα το φως το αληθινό, όσο ζω θα πασχίζω να δώσω φωνή στα πράγματα, να κάνω ετούτη τη μοναδική γλώσσα να λαλήσει και πάλι, να βρει και πάλι τον δρόμο που έχασε ετούτος ο λαός, να υψωθεί και πάλι στο φως και να λάμψει σαν ελληνικός ναός ετούτος ο παραμυθένιος τόπος.
