Tο έδαφος της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης εξελληνίστηκε αρχικά και στη συνέχεια εκτουρκίστηκε, καθώς υπήρξε διαδοχικά τμήμα της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε το εθνικό έδαφος της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Η εθνικιστική διακυβέρνηση των Νεοτούρκων και έπειτα των Κεμαλιστών, εφαρμόζοντας την πολιτική της «δημογραφικής μηχανικής» που στόχευε στην εξάλειψη των χριστιανικών μειονοτήτων –Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων-Χαλδαίων–, επέβαλε στο πρώτο μισό του 20ού αι. μια εθνική ομογενοποίηση μέσα από τραυματικά γεγονότα: σφαγές, εθνικές εκκαθαρίσεις, γενοκτονία. Βρέθηκε στη συνέχεια αντιμέτωπη με την πρόκληση της αφομοίωσης της μουσουλμανικής κουρδικής μειονότητάς της. Αυτές οι βίαιες ενέργειες οδήγησαν στη διαμόρφωση της διασποράς αυτών των μειονοτικών πληθυσμών, στην οποία προστίθεται πλέον η πιο πρόσφατη διακρατική τουρκική κοινότητα, που αποτελεί μια προβολή του πεδίου της Ανατολίας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ένας ισχυρός δεσμός μνήμης συνεχίζει να ενώνει τους περισσότερους πληθυσμούς της διασποράς με τις «χαμένες πατρίδες» τους.
Εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στις θαλάσσιες και χερσαίες διασυνδέσεις της τουρκικής επικράτειας ο συγγραφέας μας δίνει μέσα από μια γεωιστορική προσέγγιση τα κλειδιά για την κατανόηση της ιστορίας αυτής της χερσονήσου ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία και των λαών που την κατοίκησαν.