ʼπονη καρδιά, άγουρη και σκληρή
με γλύκα καλυμμένη που πιο βαθιά πικρίζει
η πίστη σου ευάλωτη σαν τον καιρό γυρίζει
πιότερο απ της άνοι8ξης τον πρωτανθό δεν ζει.
Τρέχει ο χρόνος και τις ώρες μας χαρίζει
που τη ζωή μας δηλητήριο γεμίζουν
δρεπάνι αυτός, στάχυα εμείς που τα θερίζουν,
.
Η πίστη είναι εφήμερη, η ομορφιά δεν θα κρατήσει
το να και τα άλλο γρήγορα ο χρόνος θ αφανίσει
όμοια κι η πίκρα μου απ το κρίμα σου θα σβήσει
.
