Ψυχές μετέωρες στο χείλος της βεράντας
-ως εν μεταιχμίω-
Κάτω τ' οδόστρωμα
η ποδοπατημένη Αθήνα
κι απάνω ο ουρανός κεραυνοκρούστης
εκείνη, ξένος φτερωτός του διαστήματος
κι εγώ χωρίς πτερύγια, σκυμμένος
στο κατακάθι του καφέ
και της αβύσσου
Ψυχές μετέωρες στο χείλος της βεράντας
-ως εν μεταιχμίω-
Κάτω τ` οδόστρωμα
η ποδοπατημένη Αθήνα
κι απάνω ο ουρανός κεραυνοκρούστης
εκείνη, ξένος φτερωτός του διαστήματος
κι εγώ χωρίς πτερύγια, σκυμμένος
στο κατακάθι του καφέ
και της αβύσσου
