Στην αρχή της έρευνάς της η σ. εξετάζει εκτενώς το δυσχερές ζήτημα των παρανόμως κτηθέντων αποδεικτικών μέσων, ειδικότερα μέσων αποκτηθέντων κατά παράβαση της νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, και τη διαφορετική αντιμετώπισή του στο πλαίσιο της πολιτικής και της ποινικής δίκης. Παρατίθενται με πληρότητα η συνταγματική και η σε επίπεδο κοινής νομοθεσίας διάσταση του προβλήματος όπως και οι διαφορετικές απόψεις της θεωρίας και οι διακυμάνσεις της νομολογίας ανάλογα με το εκάστοτε ισχύον νομοθετικό καθεστώς. Στη συνέχεια αναδεικνύεται η ανάγκη προστασίας των προσωπικών δεδομένων των διαδίκων λόγω της πρόσβασης τρίτων στις δικαστικές αποφάσεις που τηρούνται στο αρχείο του δικαστηρίου ή σε αυτές που δημοσιεύονται στα νομικά περιοδικά και στο Διαδίκτυο από τις τράπεζες νομικών πληροφοριών, και αναζητείται η άρση της σύγκρουσης μεταξύ της αρχής της δημοσιότητας των συνεδριάσεων των δικαστηρίων και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Ειδική αναφορά γίνεται στο ρόλο του Εισαγγελέα κατά την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.