Το τρίτο βιβλίο της Αντριάνας Μίνου με τον τίτλο «Αλλουterra» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις παράξενες μέρες –όπως και τα δύο προηγούμενα, τα «Παιδικά Νουάρ» (2013) και «Ονειρωρυχείο» (2017). Το νέο της βιβλίο είναι μια διαφορετική και πιο ολοκληρωμένη ποιητική πρόταση όπως είναι φυσικό για μια δημιουργό που εξακολουθεί παρά την ωριμότητα των κειμένων της να ανιχνεύει ακόμη το ποιητικό της τοπίο και να πειραματίζεται με όλα τα εκφραστικά μέσα που έχει στη διάθεσή της. Σίγουρα τα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη της εμφάνιση διαφοροποίησαν τον τρόπο έκφρασής της και φαινομενικά υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές από τα Παιδικά Νουάρ ως την Αλλουterra. Ταυτόχρονα όμως η πορεία της έχει ευδιάκριτα σημεία αναφοράς που μας επιτρέπουν να περνάμε από το ένα βιβλίο στο άλλο έχοντας την αίσθηση ότι απλά συνεχίζουμε το ίδιο ταξίδι σε ένα ονειρικό-μαγικό τοπίο. Τα «Παιδικά Νουάρ» ξάφνιασαν τον αναγνώστη με την ευρηματικότητά τους μέσα από ένα κείμενο με αναφορές και βιωμένους συγγραφικά επηρεασμούς από τον σουρεαλισμό και τον μαγικό ρεαλισμό. Το «Ονειρωρυχείο»  όρισε το πεδίο αναφοράς του σε ένα πολύ συγκεκριμένο όσο και αχανές τοπίο ονείρων. Το νέο της βιβλίο η Αλλουterra  έρχεται με μια πρώτη ματιά να συνεχίσει αυτό το ταξίδι στην ίδια ονειροχώρα αλλά επειδή ακριβώς τα όνειρα δεν μπορούν να περι-οριστούν με οποιοδήποτε τρόπο βρισκόμαστε σε ένα ποιητικό σύμπαν όπου όλα είναι ρευστά και μεταβάλλονται αλλά η συγγραφέας μπορεί ταυτόχρονα να επανέρχεται σε παρόμοιες θεματικές, να χρησιμοποιεί οικεία μοτίβα και να προσκαλούν τον αναγνώστη να ακολουθήσει δρόμους που μοιάζουν φαινομενικά γνωστοί αλλά στην πορεία ενεδρεύει πάντα ο κίνδυνος να …χαθεί. Ο ποιητικός κόσμος της Αντριάνας Μίνου θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να είναι ένα μαγεμένο δάσος  για πολλούς λόγους. Ένα πολυπρισματικό παραμύθι, ένα πολύ προσωπικό όνειρο -που ανήκει σε όλους,  μια αέναη πρόταση φυγής με όπλο το παράδοξο και το ανατρεπτικό, και όλα με τη συνοδεία (κυριολεκτικά στο τελευταίο της βιβλίο) της μουσική που μας καλεί  να αφεθούμε και να τα ξεχάσουμε όσα έχουμε μάθει ως τώρα μέσα από τη συμβατική λογοτεχνία ώστε να μπορέσουμε να θυμηθούμε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία.