Το κριτικό πρόβλημα είναι η αξία των αξιών, η αξιολόγηση από την οποία πηγάζει η αξία τους, άρα το πρόβλημα της δημιουργίας τους. Η αξιολόγηση ορίζεται ως το διαφορικό στοιχείο των αντίστοιχων αξιών: ένα στοιχείο ταυτόχρονα κριτικό και δημιουργικό. Οι αξιολογήσεις, όταν ανάγονται στο στοιχείο τους, δεν είναι πια αξίες αλλά τρόποι του είναι, τρόποι ύπαρξης αυτών που κρίνουν και αξιολογούν, χρησιμεύουν ακριβώς ως αρχές στις αξίες, σε σχέση με τις οποίες κρίνουν. Γι’ αυτό και έχουμε πάντα τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που μας αξίζουν, σε συνάρτηση με τον τρόπο του είναι ή με το ύφος της ζωής μας. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε, να αισθανθούμε ή να συλλάβουμε, αξίες στις οποίες δεν μπορούμε να πιστέψουμε, παρά μόνον υπό τον όρο να αξιολογούμε«ποταπά», να ζούμε και να σκεφτόμαστε «ποταπά». Ιδού το ουσιώδες: το υψηλό και το χαμερπές, το ευγενές και το ποταπό δεν είναι αξίες, αλλά αντιπροσωπεύουν το διαφορικό στοιχείο, από το οποίο απορρέει η αξία των ίδιων των αξιών[…].

 

 

 

Σκηνή. Γράφω περισσότερο από σαράντα χρόνια στις εφημερίδες.

«Κάνω σκηνή» στη σκηνή, γράφω, θυμώνω. Δεν έχω οδηγηθεί στο έγκλημα. Σωφρονίζω. Φρονηματίζομαι. Φρονώ πολλά. Κρύβω τα περισσότερα.

Πολλοί φίλοι, πολλά γάντια για το φόβο της ψώρας(Μπωντλαίρ).

Σκηνή. Κυριολεκτώ και μεταφέρω στη σκηνή την αντοχή μου. Κυρίως το αυτονόητο: ότι ζω. Ξαναρχίζω αυτό που δίχως να τελειώνει, τελειώνει.

Ξαναγράφω αυτό που τελείωσε και δεν ξαναρχίζει. Προτείνω και αποδίδω όπως ο διεστραμμένος του Κλοσσοφσκί στον ξένο (τον αναγνώστη) το αγαθό μου: απαλλοτριώνοντάς το, το αφήνω αναπαλλοτρίωτο.

Κάθε βιβλίο σπεύδει ακατάπαυστα σε ένα άλλο βιβλίο.

Η βαλίτσα πάει μακριά […].