Ογδόντα χρόνια από τον θάνατο του Φρόυντ και σχεδόν σαράντα από τον θάνατο του Λακάν, η Ψυχανάλυση φαίνεται ότι έχει βρει τη θεσμική της θέση, αφού πλέον αναγνωρίζεται ως μια άκρως επιτυχημένη μέθοδος μέριμνας για την ψυχική οδύνη, τον πόνο και τα πάθη. Ωστόσο, είναι η επιστημολογική της συγκρότηση τέτοια που, αφενός, δεν επιτρέπει την εργαστηριακή επίδειξη των αποτελεσμάτων της, αφετέρου, υποχρεώνει τους ψυχαναλυτές που την ασκούν σε μια διαρκή αναμέτρηση με τις προστακτικές της εποχής τους, καθώς αυτές συγκροτούν τα συμπτώματα και τη βάσανο των υποκειμένων. >>>
