Σχεδόν καθημερινές ιστορίες και καθημερινές σχεδόν εμμονές.
Ξεφυτρώνουν μέσα μας, από γνωστά άγνωστα ερεθίσματα, το μυαλό μας όμως κολλάει και τις επεξεργάζεται χωρίς όρια, γιατί η ανυπαρξία ορίων είναι το χάρισμα των σκέψεων. Ποια είναι τα όρια; Ο χώρος, ο χρόνος, ο φυσικός κόσμος, οι κοινωνικές νόρμες που μέσα τους κινούμαστε. Όταν τα όρια εξαφανίζονται η κατεύθυνση γίνεται ανεξέλεγκτη. Τότε αναμετριόμαστε με τον πολλαπλό εαυτό μας και μπορεί να μεταμορφωθούμε. Και μετά; Επιστρέφουμε στον πρότερο εαυτό μας ή όχι; Είμαστε κάποιοι άλλοι; Υπάρχει τέλος, τόσο με την έννοια του ορίου όσο και με την έννοια του σκοπού, σε όλο αυτό; Μην απαντήσετε. Διαβάστε τις μικρο-ιστορίες που δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να αφηγηθούν την ιστορία τους.
Ο φωταγωγός ήταν ό,τι πιο πολύτιμο και σπουδαίο στο διαμέρισμά του. Είχε μεταφέρει το κρεβάτι του δίπλα σε αυτό το άνοιγμα του τοίχου και περνούσε όλες τις ώρες του εκεί. Άκουγε τους ήχους, τις φωνές, τις ομιλίες κι ένιωθε μέλος μιας μεγάλης οικογένειας. Δεν φερόταν σαν κατάσκοπος, μήτε και κρυφάκουγε. Ήταν ένα αντίδοτο στη μοναξιά του. Ο φωταγωγός ήταν ο πιστός του σύντροφος.
