Θεσσαλονίκη 1935.
Η Ηλέκτρα δεν έπρεπε να ερωτευτεί τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης δεν έπρεπε να ερωτευτεί την Ηλέκτρα. Κι όμως, σε πείσμα των διαφορετικών κόσμων από τους οποίους προέρχονται, της αδυσώπητης δικτατορίας που ζυγώνει και του πολέμου που απλώνεται σαν μαύρο σύννεφο, ο έρωτας τους είναι κεραυνοβόλος, απόλυτος και συνάμα σαρωτικός.
Σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν και το σκοτάδι έχει κυριαρχήσει στο φως, σε μια κοινωνία που αδελφός προδίδει και σκοτώνει αδελφό, σε μια πραγματικότητα όπου τα πάντα –ακόμα και η ίδια η σιωπή– καθορίζονται από την πολιτική απόχρωση που τους αποδίδεται, εκείνοι δε διστάζουν να ακολουθήσουν τον μόνο δρόμο που μπορούν, εκείνον που προστάζει η ψυχή τους. Και μάλιστα με όποιο τίμημα, με κάθε κίνδυνο, με μόνη ελπίδα το όνειρο που κάποιοι τους αρνήθηκαν να ζήσουν.
Άνθρωποι διχασμένοι, μεταμορφωμένοι σε σαρκοβόρα θεριά σε έναν κόσμο, μια χώρα, μια πόλη, μια οικογένεια που παραπαίει στη δίνη του πολέμου. Όχι μόνο του μεγάλου, αλλά κι εκείνου του άλλου, του πιο βρόμικου και ανίερου, του πιο σπαρακτικού και άδικου, του Εμφυλίου.
Πόσες φορές μηδενίζει το ρολόι της ζωής;
Πόσες φορές μπορεί να ξεκινήσει κανείς από την αρχή;
Και πόσο «άλικο» μπορεί να είναι το παρελθόν, όταν εισβάλλει απρόσκλητο με τη μορφή τετράγωνων, κατακόκκινων φακέλων στο παρόν, ανατρέποντας το μέλλον;