Το φως του ήλιου, Προμηθέα, το ’χαμε
δεν έπρεπε και τη φωτιά να μας δωρίσεις
Τους αγαπούσες τους ανθρώπους ασφαλώς
αλλά δεν πρόβλεψες –
Δες χιλιάδες χρόνια πώς καιγόμαστε
κι ούτε λιγότερο θνητοί
ούτε και περισσότερο αθάνατοι
Ίσα ίσα που τώρα το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ
Πάλι καλά που με τον ύπνο κάθε μέρα κάνουμε πρόβες εξοικείωσης
