Ό,τι ησυχάζει με τη μέρα Σέρνεται πίσω απ’ αυτόν τον ακίνητο τροχό, Καταπίνει τον γαλάζιο ουρανό ̶ Γαλάζια σπλάχνα, κατακτημένα. Δένει τις σαΐτες του παρελθόντος Στα πόδια των βρεφών, Ενώνοντάς τα με τις αρχαίες αναθυμιάσεις.
Ταξιδεύοντας πρόσφατα στη Γαλλία συντροφιά με ποίηση του Henri Michaux και του Francis Ponge (που καμιά μετάφραση δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει ανέπαφη τη μαγεία της στη γλώσσα μας), συλλογίζομαι ότι η ποίηση γεννιέται στη συνάντηση δύο ρευμάτων: της γλώσσας και του ασυνείδητου. Δύο ρευμάτων όμως τα οποία συγκλίνουν σε ένα, αν δεχτούμε τη θεμελιώδη αρχή της λακανικής ψυχανάλυσης ότι το «ασυνείδητο είναι δομημένο σαν γλώσσα». >>>
