Η απέραντη αγάπη για την διάλεκτό μας την ποντιακή, είναι η δύναμη που μ’ έκανε να γράψω αυτές τις ιστορίες.
Νοσταλγώντας τον γλυκό ήχο της, από το στόμα της γιαγιάς μου (τη καλομάνας ιμ’), θέλησα μ’ αυτόν τον τρόπο να προσθέσω το δικό μου λιθαράκι για τη διάσωσή της.
Θυμάμαι και ανατριχιάζω γλυκά όταν η γιαγιά με φώναζε «πουλί μ’», «γιαβρί μ’» αρχίζοντας τα παραμύθια, και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την μνήμη της.
Γι’ αυτό και το αφιερώνω το παρόν σ’ αυτήν και σ’ όλες τις «καλομάνες» της πρώτης γενιάς προσφύγων, από την γλυκιά πατρίδα τον Πόντο.
Γιώργος Κωνσταντινίδης
