Στις 20 Ιουλίου 1969 ο κόσμος στήθηκε μπροστά στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσει τον τριανταοκτάχρονο Αμερικανό αστροναύτη Νιλ Ο. Άρμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα της ανθρωπότητας στη Σελήνη.

Τα λόγια του Νιλ καθώς πατούσε για πρώτη φορά στο φεγγάρι έγιναν ίσως η πιο γνωστή φράση στην ανθρώπινη ιστορία. Στη μοναδική επίσημη βιογραφία του,στην οποία βασίζεται και η ταινία Πρώτος Άνθρωπος , επιχειρείται μια διεισδυτική εξερεύνηση της πολυσύνθετης ζωής του απόλυτου Αμερικανού ήρωα —από ένα αγόρι που ονειρευόταν ότι πετάει, σε πιλότο της Ναυτικής Αεροπορίας στον πόλεμο της Κορέας έως και τις πτήσεις του ως πρωτοπόρου αστροναύτη στο διάστημα καθώς και τα ευτράπελα, τις τραγωδίες και τις περιπέτειες της προσωπικής του ζωής μετά την επιστροφή του στη Γη.

[...] Όπως και αν αναλύσει κανείς τον ήσυχο και ταπεινό τρόπο που έζησε τη ζωή του μετά το Apollo 11, αλλά και την επιλογή του ν’ αποφεύγει τη δημόσια προβολή και τα ΜΜΕ όλα τα επόμενα χρόνια, αποδεικνύεται ότι ο Νιλ διέθετε ιδιαίτερη ευαισθησία ως πυρήνα του χαρακτήρα του: ήταν λες και είχε προβλέψει πως αυτό που είχε βοηθήσει τη χώρα του να επιτύχει εκείνο το καλοκαίρι του 1969 –την επική προσεδάφιση των πρώτων ανθρώπων στη Σελήνη και την ασφαλή επιστροφή τους στη Γη– θα καταστρεφόταν ολοσχερώς από τη μαζική εμπορευματοποίηση του σύγχρονου κόσμου, τις ανούσιες ερωτήσεις και τις επιφανειακές συζητήσεις. Σ’ ένα βαθύτερο, προσωπικό επίπεδο, ο Νιλ αντιλήφθηκε και εκτίμησε όχι μόνο τη δόξα που επεφύλασσε για εκείνον η από κοινού με τον Μπαζ προσσελήνωση, όσο ο Μάικ Κόλινς αιωρούνταν από πάνω τους, αλλά και τη σημασία που είχε αυτή η στιγμή για ολόκληρο τον κόσμο, για όλους εμάς[...]