ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ που περιλαμβάνονται στη συλλογή Πεζή οχούμενη είναι κείμενα των ορίων· μετεωρίζονται ανάμεσα στον ποιητικό και στον πεζό λόγο, ανάμεσα στη δραματοποίηση και στην ειρωνική αποστασιοποίηση. Ο πυρήνας τους άλλοτε αφηγηματικός και άλλοτε δοκιμιακός ενδύεται την παρωδία και τον αυτοσαρκασμό, ενώ ο σκελετός τους αρθρώνεται με τα δομικά υλικά μιας εύφορης διακειμενικότητας. Από τη συλλογή δεν απουσιάζουν οι λυρικοί απόηχοι καθώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μια έμμετρη μουσικότητα.

*

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.Σ.

Φορούσε το κίτρινο σακάκι

και τα παπούτσια Clarks.

Λιγνός, αχνός μες στην ομίχλη

κι άφιλτρος.

Έρχεται προς το μέρος μου

λαλώντας λατινοσλαβικά:

«Νox est perpetua να ρίβερο»,

και στο καπάκι:

«Ακόμα γράφεις μηρυκάζοντας συναίσθημα

σαν τους αραιωμένους Νότιους;».

«Η αγάπη είναι βαθύτερη απ’ το συναίσθημα»,

λέει με έμφαση και πεποίθηση.

Στρέφεται βορειοδυτικά

χώνεται στο τοπίο

βέβαιος ότι αφήνει πίσω του

αθάνατη

τη γνώμη του.

*

ΠΡΟΣ ΕΥΠΩΛΗΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Απ’ το μαντρί των μυημένων σαν θα βγεις

λίγες θα είναι οι ώρες σου στη συντεχνία.

Ο λύκος καιροφυλακτεί.

Σκέψου λοιπόν:

Θα τραγουδάς για τους πολλούς

(έστω τους αρκετούς ολίγους)

ή για το αραχνιασμένο, ακατάβλητο, υπερεγώ 

εγώ μας;