"Η ψυχή μας είναι το όνομά μας" - αυτή ήταν η κατακλείδα επιστολής που έστειλαν το 1992 κάποιοι διαπρεπείς συμπολίτες μας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πέρασαν περίπου είκοσι πέντε χρόνια από τότε κι οι παραλήπτες αυτής της επιστιλής, χάρη στην αναξιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμη δεν έμαθαν ποιο είναι το όνομά μας. Με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών έμαθαν, τουλάχιστον, ποια είναι η ψυχή μας.

Κι εμείς στο κατόπι τους μάθαμε ότι αυτή δεν είναι ολότελα χαλασμένη.

Γι` αυτό κι αναζητούμε τον κοινό μας τ[ρ]όπο. Για να σπουδάσουμε εξ αρχής τον νέο Ελληνισμό, να μαθητεύσουμε στην παμπάλαιη ευγένειά του και στους βαθύριζους μύθους του - τους μύθους που χωράν όλες μας τις ετερότητες.

Ο κοινός μας τ[ρ]όπος δεν είναι ένα εγχείρημα που αφορά τη γραμματολογία μας. Είναι ένα εγχείρημα που αφορά τη ζωή. Είναι ο τ[ρ]όπος που ανταμώνουμε, το φαγητό και το ρούχο που μοιραζόμαστε, ο τ[ρ]όπος που χαμηλοκουβεντιάζουμε, που μαλώνουμε, που φιλιώνουμε, που τραγουδάμε, που πιανόμαστε σε κύκλιους χορούς. Είναι ο τ[ρ]όπος που ζούμε και πεθαίνουμε. Είναι, εντέλει, ο πλατύχωρος τ[ρ]όπος που πολιτευόμαστε.