Ο λόγος της Παναγιώτας Τσορού, βαθυστόχαστος και συνάμα τρυφερός, ρέει γλαφυρός και καταδεικνύει, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σύνθεση, τη δεινότητα της ποιήτριας στην έκφραση τόσο των σκέψεων όσο και των συναισθημάτων της… Ένας λόγος που, διαβάζοντάς τον, έχεις την αίσθηση πως ακούς τους μαγικούς ήχους των κρυστάλλινων νερών μιας αμόλυντης πηγής ή μια ονειρική μελωδία που σε ταξιδεύει στους ανέφελους ουρανούς τού απόλυτου κάλλους…
