Το πένθος και η θλίψη για την απώλεια ενός προσώπου εκφράζονται μέσω της ποίησης που είναι γνωστή ήδη από την ελληνική αρχαιότητα ως ελεγεία και αποτελεί τη λεκτική αναπαράσταση του συναισθήματος με απώτερο στόχο την παρηγοριά του εμπλεκόμενου κοινού. Η ωρίμανση του είδους στον 20ό αι. συναρτάται με τους δύο παγκόσμιους πολέμους που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, τη σχέση του με τον συνάνθρωπο, με τον εαυτό του, με τις υπάρχουσες ιδεολογίες και τελικά με τον Θεό. Η μοντέρνα ποίηση του πένθους είναι τέχνη της απώλειας, μια τέχνη στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η αντι-παρηγορητική ελεγεία, η αντι-ελεγεία. Η διττή λειτουργία της ελεγειακής ποίησης ως ιδιωτικής και ταυτόχρονα δημόσιας έκφρασης πένθους βρίσκει έξοχη έκφραση στην ελληνική μεταπολεμική ποίηση και ειδικότερα στην ποίηση της Κικής Δημουλά, η οποία κυριαρχείται από τον θάνατο, το κενό, την αίσθηση πως «ο χρόνος εξαντλείται», πως η «αυλαία δεν θα αργήσει να πέσει», καθώς η ποιήτρια υπερβαίνει τα όρια της ιστορικής αλήθειας, χαράζοντας ποιητικές οδούς συνειδητοποίησης του εφήμερου, μετατρέποντας την ποίηση σε λογοτεχνική πράξη αυτοσυνείδησης.
