Βήματα ακούστηκαν να κατεβαίνουν από ψηλά. Πιο γρήγορα κι απ’ τη σκέψη, τα βήματα πλησίασαν και μεταμορφώθηκαν σε ογκώδεις, μυστακοφόρους αστυνομικούς. Ο Ιάκωβος ελίχθηκε ανάμεσά τους ώσπου οι αστυνομικοί ξανάγιναν βήματα και χάθηκαν. Ήταν βέβαιος πως ούτε καν τον είχαν προσέξει.
Ξημέρωσε. Τράβηξε την κουρτίνα στο πλάι, ένα μουντό φέγγος πλημμύρισε το δωμάτιο. Ο Ερρίκος ντύθηκε, βγήκε να περπατήσει και να γίνει κι αυτός μια γκρίζα αντανάκλαση του εαυτού του. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, κρύα. Τα χέρια του ζάρωσαν στις τσέπες του παλτού του, ένα ελαφρύ αεράκι ανακάτευε τα μαλλιά του, γεωμετρικά σχήματα μεταβάλλονταν στο μέτωπό του. Δεν ήξερε πού βαδίζει. Οι περαστικοί τον προσπερνούσαν ξυστά, θαρρείς κι ήταν διάφανος.
