Μια ιστορική-διαπολιτισμική μελέτη που προσεγγίζει τα εκπαιδευτικά πράγματα, κατά τις πρώτες τέσσερις δεκαετίες του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, από την οπτική της ετερότητας δηλαδή των αλλο-εθνών, αλλόγλωσσων πληθυσμών. Σκοπός της είναι να απαντήσει στο ερώτημα: πώς προσεγγίζεται και αντιμετωπίζεται ο εθνοπολιτισμικός ʼλλος από την κυρίαρχη ελληνική ομάδα, κατά την εν λόγω περίοδο, και ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον ʼλλο από τον Έλληνα; Ερώτημα εξαιρετικά επίκαιρο και στις μέρες μας, εξαιτίας της μόνιμης πλέον διαμονής πληθυσμών με μεταναστευτικό υπόβαθρο στην Ελλάδα και της ραγδαίας αύξησης τα τελευταία χρόνια των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.
Η προσέγγιση των πραγμάτων από την οπτική της ετερότητας ανασύρει από την αφάνεια άγνωστους ή ξεχασμένους παιδαγωγούς, «γλωσσολόγους» και στελέχη της εκπαίδευσης καθώς και παιδαγωγικές και γλωσσ(ολογ)ικές απόψεις που καταδεικνύουν ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «διαπολιτισμική αγωγή και εκπαίδευση» και «διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας» έχουν ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα.
Μια μελέτη που έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο βιβλιογραφικό κενό και που αξίζει να διαβαστεί εκτός από ερευνητές, πανεπιστημιακούς δασκάλους και φοιτητές, και από όσους ασκούν εκπαιδευτική πολιτική σε θέματα ξενόφωνων πληθυσμών, στελέχη της εκπαίδευσης και μαχόμενους εκπαιδευτικούς της πράξης που έρχονται σ επαφή με τους ξενόγλωσσους.