«Καθώς το πλοίο πλησίαζε τον Πειραιά, είδε την Αθήνα να ξεπροβάλλει μέσα από τις άχνες και τις απόπνιες της νύχτας και τον έπιασε μια λαχτάρα κι ένα χτυποκάρδι να κατέβει, να τρέξει στους μεγάλους δρόμους της, να ανακατωθεί με τον κόσμο, να δει τι κρύβονταν πίσω από τις χιλιάδες τα παράθυρα, που τον κοίταζαν αινιγματικά, Κι όταν είδε τον κόσμο που περίμενε στην προκυμαία του ήρθε να φωνάξει “Φούλα, Φούλα, ήρθα”!»

Με τη νουβέλα «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΟΥΛΑΣ», από την οποία τιτλοφορείται ολόκληρο το βιβλίο, όπου περιέχονται και 21, ακόμα, μικρότερα διηγήματα, ο συγγραφέας Βασίλης Ψαριανός εγκαινιάζει τον «απόπλου» του από τον γενέθλιο τόπο του, τη Λέσβο- που υπήρξε, μέχρι τώρα, ο κατ΄ εξοχήν χώρος απ΄ όπου εμπνεόταν στη διηγηματογραφία του- και τη μετάβασή του στον αστικό χώρο, όπου έζησε τα χρόνια της ωριμότητάς του.
Μέσα στις 80 σελίδες της παραπάνω νουβέλας ο συγγραφέας παρουσιάζει, σε αδρές γραμμές, τη «θητεία» των ηρώων του σε ιδέες και « κακοφορμισμένες» καταστάσεις που σημάδεψαν τη νιότη πολλών ανθρώπων της γενιάς του και καθόρισαν ολόκληρη την κατοπινή ζωή τους.
Οι ήρωές του, είτε πρόσωπα- σύμβολα των κακοποιημένων ιδεών είτε πρόσωπα που εκπροσωπούν την καθημερινή γενναιότητα της κοινής λογικής, είναι οι άνθρωποι που έζησαν την δικιά τους μικροϊστορία. Είναι αυτοί που υπέστησαν την βάσανο της ανθρωπιάς τους στην περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους και την βάσανο της ελευθερίας, όταν με… «καισαρική τομή» γεννήθηκε η ελληνική Δημοκρατία.
Και, τελικά, στην περιπέτεια της ανθρώπινης ζωής, η μόνη ανθεκτική «ουσία» απέναντι στην ιδεολογική φθορά αποδεικνύεται ο έρωτας ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα.