Τά haiku εἶναι ἕνα αὐστηρό εἶδος Ἰαπωνικῆς ποιήσεως πού κρύβει μέσα της κάτι ἀπό τίς βασικές ἀρχές τῆς Ἑλληνικῆς σκέψης.
«Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τό εὖ», ἔλεγαν οἱ πρωτοπόροι πρόγονοί μας. «Less is more» οἱ σύγχρονοι δημιουργοί.
Καί πράγματι τά haiku δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ποιητική μεταφορά τοῦ «λακωνίζειν ἐστί φιλοσοφεῖν» τῶν ἀρχαίων, στή δημιουργική εὐαισθησία ἑνός ὑπερήφανου λαοῦ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς.
Ἄν τώρα θά τολμούσαμε νά συνδέσουμε τό ἀρχαῖο Ἑλληνικό ἐπίγραμμα μέ τήν Ἰαπωνική δεκαεπτασύλλαβη ποιητική φόρμα ὡς πρός τήν λεπτότητα, τήν περιεκτικότητα, τό ὑψηλό του νόημα, ἀλλά καί τήν συνέχειά του στήν ἐξέλιξη τῆς ποίησης, θά ἀνακαλύπταμε ὅτι ὁ ἀρχαῖος μας πολιτισμός ἀποτελεῖ ἔμπνευση στό πέρασμα τῶν αἰώνων.
