Γράφει η Κλεοπάτρα Λυμπέρη //
Σταύρος Σταυρόπουλος «ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ», εκδ. Σμίλη, 2013
Μόλις διάβασα ένα βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου με καθυστέρηση πολλών χρόνων. Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Ο άνθρωπος είναι η αθάνατη ενικότητα, γράφει ο Alain Badiou.
Ο ποιητής Σταύρος Σταυρόπουλος, χτίζει πάνω σε αυτή τη φράση ένα ολόκληρο οικοδόμημα, με αναφορές στην ύπαρξη, την αθανασία, τη θνητότητα, τις ποικίλες διαδρομές της ανθρωπότητας, τις χαμένες ευκαιρίες, το ανέφικτο του αληθινού έρωτα, τον ρόλο της γυναίκας ως το πρόσωπο της ίδιας της ζωής. >>>
Το σώμα: Απωθημένο συνώνυμο της γυναίκας. Το σώμα: Απωθημένο συνώνυμο της γυναίκας. Αποτελείται από λαιμό, ώμους, μπράτσα, γοφούς, μηρούς, κνήμες. Το σώμα: Κατ’ εξοχήν αποτελείται από τα στήθη, από όπου ρέει το πολυπόθητο γάλα που είναι ζωή ή θάνατος. Το σώμα: Εξαρτήματα που η μεγάλη κούκλα, γυναίκα-απάτη, Πανδώρα /Λούλου, πρόγονος όλων των γυναικών, Πανδώρα/ Λούλου, καλόν κακόν αντ’ αγαθοίο, όμορφο κακό στη θέση του καλού, κληρονόμησε από τον επίβουλο Ερμή, τσιράκι του Δία, προστάτη των κλεφτών, εργολάβου του κάτω κόσμου. >>>
