Στο νέο του βιβλίο ο Γιάννης Σπαβέρας μας μεταφέρει σε ένα ταξίδι, σε έναν προορισμό, σε ένα υπερβατικό σαφάρι, σε μια ερωτική περιπέτεια μέσα από έντονες εικόνες, εσωτερικές συγκρούσεις και περίτεχνη αφήγηση.

Ακολουθούμε κάποιον που νόμιζε πως τον έλεγαν «Χάρι», κάποιον που νόμιζε πως η αγάπη διαρκεί, κάποιον που θέλησε να ζήσει. Ακολουθούμε τα ίχνη στην άμμο ενός τυχοδιώκτη -ίσως- αντιήρωα.

Ο έρωτας, οι ενοχές, μια χούφτα ανασφάλεια, μια γυναίκα σε κάδρο ως σύμβολο, η επιείκεια, η μουσική που συνοδεύει σε κάθε σημείο της τη νουβέλα και η λαχτάρα του ουρανού για αλάνθαστο φως θέτουν ένα σκηνικό που ξετυλίγεται προοδευτικά στον αναγνώστη.

«Ο “Χεμ” καθόταν με ένα μπουκάλι Ndovu στο χέρι κοιτάζοντας προς το ποτάμι. Ο Τάκης τον πλησίασε και κάθισε οκλαδόν. Πήρε και αυτός ένα μπουκάλι Safari Lager. Κάτω στο ποτάμι, ένας αργοπορημένος ιπποπόταμος βυθιζόταν στο νερό. Ο Τάκης είδε την αντανάκλασή του στην ήρεμη ακροποταμιά. Ένα πρόσωπο χωρίς μύτη, χωρίς στόμα, χωρίς μάτια. Ένα αχρησιμοποίητο πρόσωπο. Ταράχτηκε. Δεν ξόδεψα τίποτα, αναρωτήθηκε. […]

Ο  “Χεμ”  έστριψε τον βραχίονα σε ένα φορητό RCA Victor πικάπ και με τεράστια επιδεξιότητα ακούμπησε τη βελόνα στον περιστρεφόμενο δίσκο. Μια εξαίσια μουσική άρχισε να πλανιέται στον χώρο, ανάμεσα στο απαρηγόρητο μειδίαμα τους και στην έξαψή τους σαν εκείνη που έζησαν μέσα από την διπλή ζωή τους.

Η σουίτα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς τους παρέσυρε στις στροφές ενός βαλς, στροφές που οι μοναχικές ψυχές δεν νοσταλγούν αλλά ασελγούν όπου βρεθούν με την ηδονή. Γιατί οι πειρασμοί τους αποσπούν πάντα.

Στον μεγάλο Ρουφίτζι, γύρω από ένα πεσμένο και παγιδευμένο κλαδί, το νερό στριφογύριζε μαγεμένο και αυτό από την μουσική. Αναβλύζει η λαχτάρα από τον κρημνό του ουρανού, έτσι, όπως είναι ανοικτός στο αλάνθαστο φως.

Όλα έχουν να κάνουν με το αλάνθαστο φως.»




Ο Γιάννης Σπαβέρας γεννήθηκε στην Αθήνα οπού ζει και εργάζεται.