Σταμάτησε στο πλάτωμα, στην κορφή του λόφου, κι άκουσε
το πέλαγο να μουγκρίζει σα θεριό ανήμερο. Βγήκε με βιάση απ’
τ’ αμάξι και στάθηκε στο ξάγναντο ατενίζοντας εκστατική τα
κύματα, που κοπανούσαν με λύσσα τα βράχια κι έσκαζαν με
πάταγο στ’ ακρογιάλια, κατακλύζοντας τις αμμουδιές. Ένιωσε
έναν πρωτόγνωρο φόβο να της παγώνει την καρδιά. [...]
Η θάλασσα, που στο μεταξύ είχε σκαρφαλώσει ως το επίπεδο
του ισιώματος, την άγγιξε απαλά στα δάχτυλα των ποδιών, στους
αστραγάλους, στις γάμπες, εισχώρησε ανάμεσα στους μηρούς,
στον κόλπο της, όπως στριμώχνεται στους στενούς μυχούς της
στεριάς, εκεί που χτυπιέται στους πέτρινους όχτους, τους γλύφει,
τους αρμέγει και μετά υποχωρεί αποκαλύπτοντάς τους γυμνούς
ως το βυθό και πέφτει ξανά πάνω τους, μέχρις ότου αφροί να
στολίσουν το σώμα της σαν λευκά άνθη.
Η Ιρίνα ξεγυμνώθηκε κι αισθάνθηκε ανάλαφρους κυματισμούς
να πάλλονται και να εξερευνούν κάθε πτυχή μέσα της. Αναθυ-
μήθηκε τη μέρα της γέννησής της, που κολυμπούσε στα νερά κι
ασφυκτιούσε κι ήθελε να βγει ν’ ανασάνει αέρα