«Ξαπλωµένη στο αριστερό πλευρό, ολοµόναχη µες στο σκοτάδι και στη σιγαλιά, ζεστή κάτω απ’ τη γούνα και υποχρεωτικά ακίνητη, η Ο αναρωτιόταν γιατί ένιωθε τόση ηρεµία ανάκατη µε τρόµο ή γιατί ο τρόµος τής φαινόταν τόσο ήρεµος. Κατάλαβε ότι το πιο ολέθριο γι’ αυτήν ήταν πως οιαδήποτε χρήση των χεριών της της ήταν απαγορευµένη• όχι γιατί αυτά ενδεχοµένως θα την προστάτευαν (άραγε ήθελε να προστατευθεί;), αλλά, αν ήσαν ελεύθερα, θα επιχειρούσαν µια χειρονοµία, θα προσπαθούσαν να απωθήσουν τα χέρια που την άρπαζαν, τη σάρκα που τη διαπερνούσε, να παρεµβληθούν ανάµεσα στους γλουτούς της και στο µαστίγιο. Την είχαν απαλλάξει απ’ τα χέρια της• το κορµί της κάτω απ’ τη γούνα ήταν γι’ αυτήν απρόσιτο».

Πολύ πριν από τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι υπήρχε η Ιστορία της Ο. Το τολμηρό αυτό ερωτικό μυθιστόρημα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων όταν πρωτοεκδόθηκε το 1954, ενώ η λογοτεχνική του αξία αναγνωρίστηκε σχεδόν αμέσως καθώς τιμήθηκε με το βραβείο Prix des Deux Magots. Το βιβλίο έμελλε να γίνει το πιο πολυδιαβασμένο γαλλικό μυθιστόρημα του 20ού αιώνα μετά τον Μικρό πρίγκιπα, ενώ η ταυτότητα της συγγραφέα του ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά μυστήρια.

«H Ιστορία της Ο ανήκει σ’ εκείνα τα βιβλία που σημαδεύουν τον αναγνώστη τους – που δεν τον αφήνουν ακριβώς, ή ουδόλως, όπως τον βρήκαν: περιέργως, γίνονται ένα με την επιρροή που ασκούν και μεταμορφώνονται μαζί της. Μετά από κάποια χρόνια, δεν είναι πια τα ίδια βιβλία.»
από τον πρόλογο του Ζαν Πολάν

«Έγραψα αυτό το βιβλίο όπως µιλάς στο σκοτάδι σ’ αυτόν που αγαπάς, όταν έχεις καταπιέσει τα λόγια αγάπης για πολύ καιρό κι αυτά ρέουν επιτέλους ελεύθερα… χωρίς δισταγµό, χωρίς σταµατηµό, χωρίς επιµέλεια και περικοπές… όπως αναπνέει κανείς, όπως ονειρεύεται».
Πολίν Ρεάζ