Απόσπασμα

Τ` απόγευμα της έβδομης μέρας θ` αρχίσει η πομπή. Απ` το γκρίζο της πόλης θα προβάλλουν έκπληκτοι οι κάτοικοι. Στο πολύχρωμο τείχος θα πλησιάσουν ένας ένας να κρεμάσουν τα κειμήλιά τους. Το κορίτσι τις τιράντες του κι ο ερωτευμένος το κύμβαλο της τύψης. Γυναίκες με μαντήλες χρυσά τάματα για τα παιδιά τους. Ο λιμενεργάτης τα μάτια της γοργόνας απ` το ακρόπρωρο. Τα στρόφαλά του ύπνου οι υπνοβάτες κι οι κουρασμένοι κάρτες με τ` ανάκλιντρα της Θήβας. Οι φαντάροι τα δίκωχαα κι οι ραβδοσκόποι τις διχάλες τους. Οι κολυμβήτριες τα γυαλιά τους. Κι άλλοι ανώνυμοι, χάλκινες μέδουσες και σκαραβαίους, σταυρουδάκια και κιλίμια, θαλασσογραφίες, μετρονόμους, φλάουτα και κονδυλοφόρους.

Σαν λιτανεία έρχονται αυτοί που δεν ανήκουν. Ένα καινούργιο κόσμο φτιάχνοντας για να τους κατοικήσει.

Κρίσεις

"…Πρόκειται για έναν ποιητή που ξέρει να οργανώνει συστηματικά το χώρο και το χρόνο της σκηνικής δράσης όπου παράδοξα υποκείμενα-σκιές τελούν κατ` οικονομία την πιο φυσική πράξη: την, ευτυχώς λυσιτελή παρανάγνωση του πολιτισμού, μέσα από τα λεκτικά του σπαράγματα και τα γνωσιολογικά του απόβλητα… Η Τοιχογραφία από την άποψη αυτή αποτελεί μια ηθελημένη παραβίαση των κανόνων της τάξης του λόγου, μια παρατοποθέτηση του πάθους, προκειμένου να ξανακερδηθεί το δικαίωμα της επιθυμίας του πρωταρχικού κενού "σε άλλο χρόνο αμόλυντο"… Ο Γιάννης Ζέρβας, με επαρκή εμπειρία στον ποιητικό χώρο, θα μπορούσε ασφαλώς να γράψει μια σειρά από ευπρόσωπα, ημιλυρικά, ψευδοεξομολογητικά, κομψά τονισμένα κομμάτια που θα συνιστούσαν μετριοπαθή σχόλια στα περιώνυμα άγχη του καιρού μας. Αντ` αυτού προτίμησε κάτι σαφώς απαιτητικότερο: να σπουδάσει τη νοσταλγία του απολεσθέντος κέντρου και να προσκτήσει αυτό που κατ` απάγγελμα λοιδωρεί η αγορά: έκσταση βάθους. Πιστεύω, για όλους τους λόγους που προανέφερα, ότι το αποτέλεσμα τον δικαίωσε".
Γιώργος Βέης, Ποίηση, φθινόπωρο-χειμώνας 1993, τχ. 2